a)
This episode of 30 Rock is relevant to the subject of racism, and I think that is the reason we watched it. It’s a good example on how we like to think that prejudice and racism belongs to the past when in reality it still creeps around in the back of our minds. In the episode Liz, one of the main characters, gets a new neighbour down the hall. The new guy acts a little strange and has a darker skin tone. Based on his behaviour and some maps pinned on his wall she jumps to the conclusion that he might be a terrorist.
b)
Whether humour is a good or bad way to approach sensitive topic depends on what the topic is and if it’s a nice kind of humour or not. I find some jokes just plain cruel and I can’t imagine how anyone of the offended could find them funny in any way, but if humour is used in a way that can be at least a little funny for all parts involved I would say it’s a good thing. Everybody loves to laugh, and even though it’s nice to be able to talk about serious matters while smiling, it can also make people think that since you are joking about it it’s probably not such a big deal.
4/10/2012
3/11/2012
DEL 4: "INNLEDNINGENS KUNST"
OPPGAVE D:
”For sale: Baby shoes, never worn.” Hemingway
1.
Det var ei kald novembernatt, snøen låg fin og kvit i vegkanten og mjukt ljos seiv ut frå vindauga i gata. Ho sat ved omnen og strikka på noko som ein så vidt fekk plass til en tomme nedi. Da han kom inn døra, la ho det frå seg på bordet og smilte mot han. Jakka blei hengt opp på knaggen og skoa stua inn mot veggen. Golvet knirka i det ho reiste seg. Han la handa forsiktig på magen hennar og nynna songen deira mot han eller ho som enno ikkje hadde kjent lukta av nystekt brød eller sett sola skinne.
2.
Dei sto utstilt i vindauget, like strålande rosa som da dei vart kjøpt fyrste gongen. Han sto der, som hypnotisert av skoa. Minna flomma ned i tankane hans som regnet slo mot brusteinane rundt han. Alt var grått, bortsett frå dei ørsmå skoa i vindauget. Han reiv laus blikket og tvang seg sjølv til å gå vidare. Lyden av skritt som aldrig hadde blitt gått klang i øyra hans.
”For sale: Baby shoes, never worn.” Hemingway
1.
Det var ei kald novembernatt, snøen låg fin og kvit i vegkanten og mjukt ljos seiv ut frå vindauga i gata. Ho sat ved omnen og strikka på noko som ein så vidt fekk plass til en tomme nedi. Da han kom inn døra, la ho det frå seg på bordet og smilte mot han. Jakka blei hengt opp på knaggen og skoa stua inn mot veggen. Golvet knirka i det ho reiste seg. Han la handa forsiktig på magen hennar og nynna songen deira mot han eller ho som enno ikkje hadde kjent lukta av nystekt brød eller sett sola skinne.
2.
Dei sto utstilt i vindauget, like strålande rosa som da dei vart kjøpt fyrste gongen. Han sto der, som hypnotisert av skoa. Minna flomma ned i tankane hans som regnet slo mot brusteinane rundt han. Alt var grått, bortsett frå dei ørsmå skoa i vindauget. Han reiv laus blikket og tvang seg sjølv til å gå vidare. Lyden av skritt som aldrig hadde blitt gått klang i øyra hans.
DEL 2: "Å VISE"
OPPGAVE B
b)
Vinden uler rundt meg, han riv og slit i jakka mi, nesten som om han prøver og dra meg ut i vatnet. Berget er blitt våt og glatt av skummet frå bølgjene som dansar vilt lenger ute. De treff berget så hardt at det sprutar fleire meter opp, det er like før dei kjem opp til føtene mine. Eg merkar etter ei stund at eg sitt med knyte nevar, negla bora langt inn i handflatene. Bølgjene slår hyppigare mot berget no, dei er nesten oppe i same takt som hjartet mitt. Eg kan kjenne at det jobbar hardt for å halde meg roleg, men det hjelp ikkje. Auga mine flakkar, klarar ikkje halde fast ved noko, konstant på jakt etter skyggar. Eg presser ryggen nærmare naustet og tekk beina opp under meg. Held rundt meg sjølv for å halde varmen, håpar mørket kan gøyme fleir enn ein.
c)
Forsiktig sett han frå seg pizzaen på bordet og går for å hente noko å drikke. Da han kjem tilbake, opnar han lokket, lukkar auga og nyt lukta som fyllar rommet. Han set tenna i eit saftig stykke og let smaken av ost og krydder fylle munnen. Botnen knasar i det han tyggar over, akkurat som han liker det. Han slikkar seg på leppane og tek eit nytt stykke, alt fot oppteken med maten til å leggje merke til pizzasmulane som triller utover hele sofaen.
b)
Vinden uler rundt meg, han riv og slit i jakka mi, nesten som om han prøver og dra meg ut i vatnet. Berget er blitt våt og glatt av skummet frå bølgjene som dansar vilt lenger ute. De treff berget så hardt at det sprutar fleire meter opp, det er like før dei kjem opp til føtene mine. Eg merkar etter ei stund at eg sitt med knyte nevar, negla bora langt inn i handflatene. Bølgjene slår hyppigare mot berget no, dei er nesten oppe i same takt som hjartet mitt. Eg kan kjenne at det jobbar hardt for å halde meg roleg, men det hjelp ikkje. Auga mine flakkar, klarar ikkje halde fast ved noko, konstant på jakt etter skyggar. Eg presser ryggen nærmare naustet og tekk beina opp under meg. Held rundt meg sjølv for å halde varmen, håpar mørket kan gøyme fleir enn ein.
c)
Forsiktig sett han frå seg pizzaen på bordet og går for å hente noko å drikke. Da han kjem tilbake, opnar han lokket, lukkar auga og nyt lukta som fyllar rommet. Han set tenna i eit saftig stykke og let smaken av ost og krydder fylle munnen. Botnen knasar i det han tyggar over, akkurat som han liker det. Han slikkar seg på leppane og tek eit nytt stykke, alt fot oppteken med maten til å leggje merke til pizzasmulane som triller utover hele sofaen.
DEL 1: ”FORSTØRRE ØYEBLIKK”
OPPGAVE A, Øyeblikk 1:
Du sitter på bussen på veg heim fra skolen en ettermiddag. Du er trøtt etter en slitsom dag på skolen, og du ønsker at det skal være stille rundt deg. Men så kommer to eldre damer på, og setter seg på setene rett bak deg. De er av den meget pratsomme sorten.
Eg lenar meg mot busskuret, seks minuttar til no så kan eg edeleg få ro frå all trafikkstøyen og dei travle menneska som spring fort forbi meg. Namn og årstal dansar framleis i hovudet på meg. Støvkorna virvlar i lufta etter kvar buss som køyrar forbi, sollyset fangar dei og lufta glitrar. Skuldrene mine verkjar, eg kjenn sekken min grev seg lenger og lenger ned. Kjem ikkje bussen snart? Minuttane sneglar seg av garde, sekunda ertar meg, tenkjar eg, seks minuttar har aldrig vore så lenge. Endeleg ser eg bussen min, sjølvsagt må den stoppe for raut ljos, men han kjem i kvart fall. ”Hei,” eg smilar til bussjåføren og sett meg nesten bakarst, så langt unna dei andre passasjerarane som mogleg. Eg set sekken frå meg i nabosetet, tenkjar at viss nokon vil sitje der får dei berre be meg flytte han.
To heile minuttar får eg nyte stilleiken i fred før dei kjem. Dei sett seg rett framfor meg, breiar seg utover seta, trommar med nylakkerte neglar mot ruta. Ho eine tar opp ein gamal telefon og plaprar i veg. Eg synes synd i han som er på den andre enden, men mest synast eg synd i meg sjølv. Ho andre bryr seg ikkje om telefonen, ho føyrer en samtale like godt med seg sjølv som med ho ved sidan av. Kankskje legg ho ikkje en gong merke til at ho ikkje får noko svar eller kanskje ho rett og slett er vand med at ingen orkar henge med på sladderet hennar, ikkje vet eg. Eg klarar ikkje for alt eg maktar å stenge dei ute, orda deira trenger seg inn i tankane mine. Den meiningslause praten deira går meg på nervane.. Det er verkeleg ikkje nokon som bryr seg om du kva du kjøpte på butikken i går, har eg lyst til å sei til ho. Men eg gjer det ikkje, for det er vel eigentleg ikkje mi sak. Eg har vel irritert nokon på bussen før eg og, så eg bit det i meg.
Du sitter på bussen på veg heim fra skolen en ettermiddag. Du er trøtt etter en slitsom dag på skolen, og du ønsker at det skal være stille rundt deg. Men så kommer to eldre damer på, og setter seg på setene rett bak deg. De er av den meget pratsomme sorten.
Eg lenar meg mot busskuret, seks minuttar til no så kan eg edeleg få ro frå all trafikkstøyen og dei travle menneska som spring fort forbi meg. Namn og årstal dansar framleis i hovudet på meg. Støvkorna virvlar i lufta etter kvar buss som køyrar forbi, sollyset fangar dei og lufta glitrar. Skuldrene mine verkjar, eg kjenn sekken min grev seg lenger og lenger ned. Kjem ikkje bussen snart? Minuttane sneglar seg av garde, sekunda ertar meg, tenkjar eg, seks minuttar har aldrig vore så lenge. Endeleg ser eg bussen min, sjølvsagt må den stoppe for raut ljos, men han kjem i kvart fall. ”Hei,” eg smilar til bussjåføren og sett meg nesten bakarst, så langt unna dei andre passasjerarane som mogleg. Eg set sekken frå meg i nabosetet, tenkjar at viss nokon vil sitje der får dei berre be meg flytte han.
To heile minuttar får eg nyte stilleiken i fred før dei kjem. Dei sett seg rett framfor meg, breiar seg utover seta, trommar med nylakkerte neglar mot ruta. Ho eine tar opp ein gamal telefon og plaprar i veg. Eg synes synd i han som er på den andre enden, men mest synast eg synd i meg sjølv. Ho andre bryr seg ikkje om telefonen, ho føyrer en samtale like godt med seg sjølv som med ho ved sidan av. Kankskje legg ho ikkje en gong merke til at ho ikkje får noko svar eller kanskje ho rett og slett er vand med at ingen orkar henge med på sladderet hennar, ikkje vet eg. Eg klarar ikkje for alt eg maktar å stenge dei ute, orda deira trenger seg inn i tankane mine. Den meiningslause praten deira går meg på nervane.. Det er verkeleg ikkje nokon som bryr seg om du kva du kjøpte på butikken i går, har eg lyst til å sei til ho. Men eg gjer det ikkje, for det er vel eigentleg ikkje mi sak. Eg har vel irritert nokon på bussen før eg og, så eg bit det i meg.
3/07/2012
Capital punishment
• Pros (why we should make it legal to kill people):
o They (the criminals) started it.
o Mean people have obviously no right to inhale the same air as the rest of us.
o Killing murderers makes the earth a SO much safer and happier place!
o Also, it is expensive to build prison cells for all of them, executing them solves the capacity problem.
• Cons (why killing people who killed people to show people that killing is wrong, is wrong):
o DOUBLE STANDARDS.
o It’s an “easy” way out.
o Affects an even higher amount of people.
o If the executed person was innocent, wouldn’t that make you a murderer?
o DOUBLE STANDARDS.
o They (the criminals) started it.
o Mean people have obviously no right to inhale the same air as the rest of us.
o Killing murderers makes the earth a SO much safer and happier place!
o Also, it is expensive to build prison cells for all of them, executing them solves the capacity problem.
• Cons (why killing people who killed people to show people that killing is wrong, is wrong):
o DOUBLE STANDARDS.
o It’s an “easy” way out.
o Affects an even higher amount of people.
o If the executed person was innocent, wouldn’t that make you a murderer?
o DOUBLE STANDARDS.
3/06/2012
Å forstørre augeblink
"Øyeblikk 1: Du sitter på bussen på veg heim fra skolen en ettermiddag. Du er trøtt etter en slitsom dag på skolen, og du ønsker at det skal være stille rundt deg. Men så kommer to eldre damer på, og setter seg på setene rett bak deg. De er av den meget pratsomme sorten."
Eg lenar meg mot busskuret, seks minuttar til no så kan eg edeleg få ro frå all trafikkstøyen og dei travle menneska som spring fort forbi meg. Namn og årstal dansar framleis i hovudet på meg. Støvkorna virvlar i lufta etter kvar buss som køyrar forbi, sollyset fangar dei og lufta glitrar. Skuldrene mine verkjar, eg kjenn sekken min grev seg lenger og lenger ned. Kjem ikkje bussen snart? Minuttane sneglar seg av garde, sekunda ertar meg, tenkjar eg, seks minuttar har aldrig vore så lenge. Endeleg ser eg bussen min, sjølvsagt må den stoppe for raut ljos, men han kjem i kvart fall. ”Hei,” eg smilar til bussjåføren og sett meg nesten bakarst, så langt unna dei andre passasjerarane som mogleg. Eg set sekken frå meg i nabosetet, tenkjar at viss nokon vil sitje der får dei berre be meg flytte han.
To heile minuttar får eg nyte stilleiken i fred før dei kjem. Dei sett seg rett framfor meg, breiar seg utover seta, trommar med nylakkerte neglar mot ruta. Ho eine tar opp ein gamal telefon og plaprar i veg. Eg synes synd i han som er på den andre enden, men mest synast eg synd i meg sjølv. Ho andre bryr seg ikkje om telefonen, ho føyrer en samtale like godt med seg sjølv som med ho ved sidan av. Kankskje legg ho ikkje en gong merke til at ho ikkje får noko svar eller kanskje ho rett og slett er vand med at ingen orkar henge med på sladderet hennar, ikkje vet eg. Eg klarar ikkje for alt eg maktar å stenge dei ute, orda deira trenger seg inn i tankane mine. Den meiningslause praten deira går meg på nervane.. Det er verkeleg ikkje nokon som bryr seg om du kva du kjøpte på butikken i går, har eg lyst til å sei til ho. Men eg gjer det ikkje, for det er vel eigentleg ikkje mi sak. Eg har vel irritert nokon på bussen før eg og, så eg bit dei i meg.
Eg lenar meg mot busskuret, seks minuttar til no så kan eg edeleg få ro frå all trafikkstøyen og dei travle menneska som spring fort forbi meg. Namn og årstal dansar framleis i hovudet på meg. Støvkorna virvlar i lufta etter kvar buss som køyrar forbi, sollyset fangar dei og lufta glitrar. Skuldrene mine verkjar, eg kjenn sekken min grev seg lenger og lenger ned. Kjem ikkje bussen snart? Minuttane sneglar seg av garde, sekunda ertar meg, tenkjar eg, seks minuttar har aldrig vore så lenge. Endeleg ser eg bussen min, sjølvsagt må den stoppe for raut ljos, men han kjem i kvart fall. ”Hei,” eg smilar til bussjåføren og sett meg nesten bakarst, så langt unna dei andre passasjerarane som mogleg. Eg set sekken frå meg i nabosetet, tenkjar at viss nokon vil sitje der får dei berre be meg flytte han.
To heile minuttar får eg nyte stilleiken i fred før dei kjem. Dei sett seg rett framfor meg, breiar seg utover seta, trommar med nylakkerte neglar mot ruta. Ho eine tar opp ein gamal telefon og plaprar i veg. Eg synes synd i han som er på den andre enden, men mest synast eg synd i meg sjølv. Ho andre bryr seg ikkje om telefonen, ho føyrer en samtale like godt med seg sjølv som med ho ved sidan av. Kankskje legg ho ikkje en gong merke til at ho ikkje får noko svar eller kanskje ho rett og slett er vand med at ingen orkar henge med på sladderet hennar, ikkje vet eg. Eg klarar ikkje for alt eg maktar å stenge dei ute, orda deira trenger seg inn i tankane mine. Den meiningslause praten deira går meg på nervane.. Det er verkeleg ikkje nokon som bryr seg om du kva du kjøpte på butikken i går, har eg lyst til å sei til ho. Men eg gjer det ikkje, for det er vel eigentleg ikkje mi sak. Eg har vel irritert nokon på bussen før eg og, så eg bit dei i meg.
3/05/2012
Noveller
Orda, berre hennar, slepp ikkje ut.
Hausten. Eg hugsar, vil helst ikkje.
Aleine, men ikkje einsam. Før no.
”Orsak,” sa eg. For seint. Eller?
Hausten. Eg hugsar, vil helst ikkje.
Aleine, men ikkje einsam. Før no.
”Orsak,” sa eg. For seint. Eller?
Abonner på:
Innlegg (Atom)